Ze was net een dame die zoveel voelde. Een gevoelsmens. Een fijngevoelig persoon. Zij die kinderen aanmoedigt: "Ja, wees maar eens boos! Stamp maar eens! Schreeuw het maar eens uit!"
👿Alleen: ze kon zelf niet boos zijn. Telkens ze woede voelt, parkeert ze deze, gaat ze aan deze emotie voorbij en toont ze medeleven naar de ander toe. Toont ze begrip. Haar woede stapelt zich op in haar lichaam.
👿Maar haar binnenste voelt aan als een borrelende vulkaan, die niet veel nodig meer heeft om tot een volle uitbarsting te komen.
👉Wat vandaag binnenkwam bij haar na onze online sessie, verwoordde ze als volgt: “Ik ben wat te ver gegaan in mijn boeddhistische levenshouding. Ik heb er in mijn hoofd van gemaakt dat woede niet mag.”
Als kind werd ze berispt voor haar woedeaanvallen. Ze mocht niet wenen, kreeg te horen dat ze zich niet mocht gedragen als een baby, en gewoon maar eens normaal moest doen.
👉Woede mag er òòk zijn. Woede heeft een enorme transformerende kracht.
👹Verschillende godinnen zijn metaforen voor transformerende woede: Sechmet, Artemis, Kali,… Woede legt iets bloot dat jou tot het diepste van je ziel raakt.
👹Woede uiten, er zijn veel manieren: roepen, schreeuwen, tieren in een kamer. Of in de auto of onder water wanneer je niet wil dat anderen je horen. Je afreageren op een kussen. Boksen. (Allemaal krachtig, I tried them all out myself 😉)
👹Wees maar eens ongegêneerd. Laat al die woede vrij.
👉 Ook een boek kan je al aardig op weg helpen! Een goed boek hierover is "Boos. Boosheid erkennen, begrijpen, loslaten".
