"De kans dat de baby nog draait, neemt af, mevrouw. Ze ligt momenteel in stuit. In twee weken geef ik u een nieuwe afspraak om de ligging nogmaals te bekijken. Wanneer ze nog met haar hoofd naar boven ligt, kan u opteren voor een uitwendige kering.
Slaagkans : 30-40%."
Nog extra data raasden voorbij, waaronder geplande keizersnede op 11/1. "Past dat voor u mevrouw?" "Euh, welja, dat is de verjaardag van mijn broer, die zal dat wel willen delen..."
Overdonderd stapte ik de consultatieruimte uit. De Athena in mij was helemaal aangevuurd. Ok, twee weken. Snel fietste ik naar huis. Welja, snel: met een bolle buik is dat relatief natuurlijk. Thuis volgde de ontlading. Clément ving wat tranen van teleurstelling op. En ging terug naar de essentie: "Ja maar, is de baby gezond? En jij ook? Da’s toch belangrijkste niet?"
Ik regelde halsoverkop een accapunctuur sessie. Binnen het uur kon ik een afspraak krijgen. Paniekaanval daar. Onvoorzien in ondergoed in behaarde glorie (let’s blame corona quarantaine hiervoor), oncomfortabel plat op mijn rug. Naalden in mijn buikflank, tenen en polsen. Hier was ik niet op voorbereid. De Athena in mij die graag controle houdt, moest nu ondergaan.
Angstzweet. Ik voelde me wegdraaien. "Nu niet Lies, wie gaat anders straks Aïda halen van de kinderopvang? Je bent met auto op stap, Clément zit vast thuis als je straks met ambulance wordt afgevoerd. Wat doe ik hier?"
Onaangekondigd handen op mijn buik, de therapeut maakte draaibewegingen. Dit voelde niet goed. Athena was lichtjes in paniek en bracht me enkel een opgejaagd gevoel.
De dag erna kwam ik tot rust. Sprak ik mezelf toe. En zag ik in dat zowel het centrum waar ik belandde voor de accapunctuur, als de uitwendige kering, niet bij me pasten. Bij het ene miste ik de beleving. Bij de andere het vertrouwen geven en loslaten. Zaken waar Athena geen oor naar heeft. Ik voelde aan: tijd voor Hestia.
Hestia bracht me vertrouwen. Vertrouwen dat de baby deze ligging gekozen had omdat dat voor haar het meest comfortabele of veilige was. Wie was ik om hier geforceerd in te willen ingrijpen? Zachtjes aanmoedigen en positief stimuleren. Ja, dat zag ik wel zitten. Dus Hestia nam zich voor: geen uitwendige kering. Ligt ze nog in stuit, dan bekijken we verder wel de opties van stuitbevalling en keizersnede.
Maar dag voor dag. Hestia accepteert zoals het is. En hiervoor had ik focus op mijn innerlijke wereld nodig. En rust. Verder rust inbouwen. Ik annuleerde enkele coachingsgesprekken. Athena droop af ("Hoezo, je laat inkomsten passeren?"), Hestia overwon.
Ik contacteerde dula Ellen van de babykangoeroe en laafde me aan het volledig instappen in het proces van vertrouwen en loslaten.
Dus wat volgde, waren positieve affirmaties met mijn Fatima-kaarshouder, do it yourself moxa therapie, en zwemsessies met buitelingen, tuimelingen en handstand.
Extreme yogaposities: ook inbegrepen. Ooit al op een strijkplank gelegen met je hoofd naar onder met een hellingsgraad die aanvoelt alsof je de Stelvio afglijdt en je krampachtig de leuning vasthoudt? Check.
Het resultaat? Een zichtbaar opgetogen gynaecoloog op mijn laatste controle: "kijk eens aan, het hoofdje naar beneden?!" Ik kon wel in de lucht springen, ware het niet dat ik nog plat lag met glibberige gel op mijn buik, vol verwondering naar de echo kijkend. "Schrijf jij maar een best-seller, dan kan ik die de patiënten aanraden bij een stuit", grapte de gynaecoloog nog.
Nederig en dankbaar ben ik. Onder leiding van Hestia kon ik verder zakken in mijn lijf, mijn hoofd laten afkoelen en volledig inzetten op het vertrouwen geven aan deze baby, afwachten en beleven zoals het is.
Want de beleving, daar heb ik wel vat op. Het verloop: dat heb ik niet in de hand.
