De vraag waarmee ik de voorbije maanden bewust mijn onderbewuste aansprak, was hoe ik meer connectie kon maken met mijn missie. Wat wil ik op de wereld zetten? Niet enkel fysiek, want onze tweede dochter groeit verder in mijn buik.
Ik wou verder doorvoelen welke boodschap zich in mij manifesteert. En via mijn lijf een uitweg zoekt. Mijn eigenste missie die ik op de wereld wil zetten.
De Athena in mij - gestructureerd, planmatig, en beschouwend - ging me daarbij niet helpen. Integendeel. Het was tijd om haar even aan de kant te zetten.
Ik maakte plaats voor de kwetsbare godinnen in mij.
Ik bestelde voedsel voor de ziel: boeken. Hoe schaars de me-time ook is met een kleuter in huis. Ik plan mijn leesmomenten dus in ’s morgenvroeg, voor de anderen wakker worden. Wanneer de dag zich nog moet ontvouwen, lees ik in alle rust. Maak ik aantekeningen bij dingen die me raken. ’s Avonds laat ik mijn gsm beneden liggen, kruip ik onder het deken en lees ik verder. Tot mijn ogen slaperig worden. Heerlijk.
Ik hou van dansen. Al van kindsbeen. Ik ging snuisteren in de CD-kast van mijn ouders. Als kind stond ik dan te dansen in de living. Die muziek roert me nog steeds. Van het appèl dat pauken en trommels geven, tot liedjes in talen die ik niet versta maar waarbij ze me ontroeren. Het boort een vuur in me aan. Als kind deed ik er dan eindeloos na elkaar aangeleerde choreografieën op. Maar dat laat ik nu los. Gewoon bewegen hoe het in me opkomt. In de spiegel. Zonder me af te vragen of dit wel mooi afgewerkte of fatsoenlijke bewegingen zijn.
’s Avonds heb ik dan weer nood aan stilte. Geen muziek met een stevige beat. Iets puur instrumentaal. Of helemaal niets.
Spotify : mijn dikke vriend dus!
Ik ging terug naar mijn kindertijd. Want daar ligt de essentie van je karakter en interesses, nog niet te veel bezoedeld door sociale normen. Ik las in mijn dagboeken en reisverhalen. Bladerde door fotoalbums van ver vervlogen CM-kampen. Ik las vergeelde verjaardagskaartjes die ik bijhield omdat het tekstje erop me destijds roerde.
En ten slotte nam ik een oude liefde terug op: schrijven. Oh boy, wat doet schrijven veel voor me.
Iets dat me opvalt, neerschrijven. Zodat ik er verder kan over nadenken.
Een frustratie uitschrijven, zodat ze niet meer blijft malen in mijn hoofd.
Een gedachte op papier zetten. Want vervliegen doet ze zo.
En jij: hoe connecteer jij met jouw innerlijke ziel om te doorvoelen wie je echt bent en wat je op de wereld wil zetten?
Comments